|
28 december 2004
De Annies (2)
In de kliniek voor mensen met eetstoornissen zijn niet uitsluitend vrouwelijke anorexiapatiënten opgenomen, maar ook een enkele man. En er lopen vrouwen rond die juist extreem dik zijn of die er doodnormaal uitzien en waar op het oog niets mee aan de hand is. Het tegendeel is waar. Ook zij hebben een eetpatroon ontwikkeld waar ze erg veel hinder van ondervinden. Ze lijnen, vallen wat af, krijgen dan onweerstaanbare vreetbuiten, voelen zich daar schuldig over, gaan weer lijnen of kotsen de heleboel uit, enzovoort. En zo gaat dat door, jaar in, jaar uit.
Naast alle trucs om zo weinig mogelijk te eten (en aan te komen) bedienen de cliënten van de kliniek voor eetstoornissen zich van allerlei manieren om zoveel mogelijk energie te verbruiken. En liefst in zo kort mogelijke tijd. Ik had daar geen flauwe notie van en in de periode dat ik er werkte ben ik heel wat te weten gekomen. Zo werd ik gevraagd met iemand een wandeling te maken door het park bij de kliniek met de uitdrukkelijke opdracht niet langer dan 10 minuten weg te blijven. Het meisje was een paar dagen eerder door haar ouders naar de kliniek gebracht en werkelijk graatmager. Bovendien gekleed in zon zwarte stretch broek zodat haar benen helemaal op stokjes leken. Langer dan 10 minuten wandelen was in haar toestand niet verantwoord.
In de hal keek ik op mijn horloge en ik prentte me de tijd goed in. We togen op pad en al snel waren we gezellig aan het kletsen. Ongemerkt had het meisje de leiding genomen. Ze liep flink door en zei dat ze graag hetzelfde rondje liep als gisteren met een ander staflid. En zo kreeg ze het voor elkaar dat we veel te laat terug waren bij het pand. Ze snapte het ook niet, zeker een beetje verdwaald, zei ze. Geen nationale ramp, maar ik voelde me toch flink beetgenomen en tekort schieten. De keer daarna bepaalde ik de route zelf en waren we op tijd terug.
En zo ging het wel vaker. Meisjes die tijdens het verplichte rusten op hun kamer als een gek gaan zitten breien (raak je ook calorieën mee kwijt) of op hun bed springen (zo zachtjes mogelijk om niet ontdekt te worden). Anderen gaan uit berekening als ze in de wachtkamer op hun beurt moeten wachten staan in plaats van zitten. En er zijn meisjes en vrouwen die altijd als de telefoon gaat opspringen om hem aan te nemen en dan graag door de gangen dwalen om iemand te vinden. Het lijkt vriendelijk en behulpzaam, maar heeft vaak alleen maar afvallen tot doel. Zelfs corvee verrichten en helpen met de afwas is populair, want ook dat kost extra energie.
Een paar keer per week moesten de dames (en heer) s ochtends vroeg en helemaal nuchter op de weegschaal. Zon hele precieze die tot op de gram het juiste gewicht aanwijst. Stiekem flink wat glazen water drinken en een dikker shirt helpt je snel aan een paar onsjes extra. En omgekeerd kun je op een ander moment als je jezelf weer te dik vindt de natuur wat helpen met laxeerpillen slikken of door een vinger in je keel te steken. Die acties zijn uiteraard verboden, maar het is niet te voorkomen dat het toch gebeurt. Dan wordt de per contract overeengekomen minimale groei van een pond of kilo per week niet gehaald, en zijn er andere maatregelen nodig.
De indruk die ik kreeg was dat een eetstoornis echt een ernstige aandoening is waarbij doden (kunnen) vallen. De mensen die er aan lijden zijn continu obsessief met hun uiterlijk en hun gewicht bezig, en hebben vaak een enorme hekel aan zichzelf en vooral aan hun lijf. Het is bijna niet te geloven dat iemand die eruit ziet als een bewoner van een concentratiekamp zichzelf beschrijft als een dik vet varken, en bij het kijken naar zichzelf in de spiegel ook werkelijk een dik monster ziet. Men lijdt daar ernstig onder, maar de familie misschien nog wel meer, want het is ronduit vreselijk als je kind aan deze westerse welvaartsziekte lijdt. Anorexia komt bijvoorbeeld in Afrika niet voor. En jezelf overeten ook stukken minder omdat er gewoon geen geld voor beschikbaar is.
|
