Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

DOSSIER

journalisten te woord gestaan en geposeerd voor bijna evenveel fotografen en filmers, in talloze tv- en radioprogramma's opgetreden en lezingen en cursussen gegeven in binnen- en buitenland. In 2002 stopten we ermee. We hadden nog jaren kunnen doorgaan, maar vonden het welletjes.

Het was echt genoeg, al die aandacht. En we konden ons met een gerust hart terugtrekken, want er waren inmiddels genoeg capabele mensen die de consuminderkar wilden trekken. Het enige waarvoor ik me nog heb laten strikken is de redactieadviesraad van het blad GENOEG, de opvolger van de Vrekkenkrant.

We voelden vooral opluchting, omdat we gewoon nee konden zeggen als er weer eens een journalist belde die absoluut direct onze mening wilde peilen over een aan zuinigheid gerelateerd onderwerp. Of men wilde het ultieme aller-, allerlaatste interview hebben.
Maar ons nee bleef nee, en dat viel niet bij iedereen in goede aarde. Er is zelfs een journalist geweest die niet van ophouden wist, en die het uiteindelijk via de oudste zoon van Rob voor elkaar probeerde te krijgen. Er werd een aantrekkelijk financieel aanbod gedaan. Ook dat hielp niet. We waren niet om te praten of te kopen.

Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en hebben geen spijt van onze beslissing. We zijn weer gewone burgers, al worden we op straat en elders nog steeds herkend en aangesproken. Daar valt mee te leven, want het zal vanzelf steeds minder worden. Onze allergie voor de media is blijkbaar ook aan het genezen, want voor het eerst sinds tijden vonden we het leuk om weer eens in die ordners met knipsels te bladeren.

Dat werd gestimuleerd doordat we op Internet een ons onbekend bericht aantroffen onder de titel: Er dreigt een nieuw gevaar voor de Europese economie. Tot onze verbijstering én lachlust bleken WIJ dat gevaar te zijn. Het komt van Sinnflut, Jugendnachrichtenagentur für ökologische und soziale Kreativiteit.

Europäischer Wirtschaft droht neue Gefahr
Nach Massenarbeitslosigkeit und internationaler Konkurrenz droht der europäischen Wirtschaft eine neue Gefahr: Rob van Eeden und Hanneke van Veen. Nach außen kaum von anderen Pärchen zu unterscheiden, offenbart ein Blick hinter die bürgerliche Kulisse ihres kleinen holländischen Reihenhauses das Ausmaß dieser antiwirtschschaftlichen Bedrohung. Das Stichwort lautet: Sparschweinerei. Zeitungsabos wurden abbestellt, statt dessen werden lesbare Reste in der U-Bahn konsumiert. Bücher werden nur noch getauscht, die Möbel sind selbst restauriert, Klamotten gibt es second hand und Shampoo sowie Waschmittel werden dreist verdünnt.
Wie nog niet genoeg heeft, kan hier verder lezen.

Dit bracht me op het idee om een aantal opmerkelijke berichten en foto's uit de genoemde ordners en van Internet hier te publiceren.
(wordt vervolgd)

16 februari 2004

Vrekkenarchief (2)

Vanaf het eerste nummer van de Vrekkenkrant kregen we stapels fanmail en opgaven voor abonnementen. Later zoveel bestellingen voor boeken dat we ze nauwelijks konden verwerken. Toch is er in de loop der jaren af en toe ook met afschuw gereageerd op de Vrekkenkrant. Omdat het verhoudingsgewijs volkomen in het niet viel bij alle positieve reacties, tilden we er niet zo zwaar aan, behalve helemaal in het begin.

Op 22 mei 1992 (kort na het verschijnen van de eerste Vrekkenkrant.) schrijft Marcel Hulspas in Intermediair in een artikel onder de kop 'Graaf je eigen graf', dat een zekere Adema geconstateerd heeft dat we met te velen zijn en dat de aarde daarom te gronde gaat. "Maar in de hele Vrekkenkrant geen woord over het vermijden van nageslacht of –de ultieme bezuiniging- het inkorten van het eigen bestaan. En waarom geen stukje over een slimme manier om op kosten van de gemeente begraven te worden? Ik reken erop dat Rob deze omissie snel zal herstellen, en dat de eco-masochisten over enkele jaren worden opgegraven door verbaasde archeologen."

Rob had hier (het artikel werd op zijn werk door een collega aangereikt) wel even moeite mee. Toch hebben we dit advies om zelfmoord te plegen niet opgevolgd en de tijd van nageslacht verwekken lag al achter ons. Je vraagt je wel af hoe het komt dat iemand zo reageert. We hadden blijkbaar een gevoelige snaar geraakt. Misschien waren de ouders van Hulspas erg krenterig met zakgeld en moest hij als kleine jongen altijd oude kleren van zijn broertje afdragen.

Een jaar later, begin 1993 verschijnt een opmerkelijk stuk van ene Coby van de Berg. Zij schrijft voor Boei, een SM blad. "Weleens gehoord van een Haagse antenne? Van schuifworst met een Haags bakkie? Van Krentekakkers of Haagse wind? Een nieuw fenomeen in dit rijtje, onlangs overgewaaid uit de States, is de Vrekkenkrant. Verschijnt niet geheel toevallig in Den Haag en omstreken en heeft inmiddels 900 abonnees. De krant staat boordevol tips voor bezuinigingen: van douchen met koud water in het donker tot niet naar een prostituee gaan maar overspel plegen. Lijkt met net iets voor sommige SM'ers.

Haags of niet. Zelf knutselen, knippen, naaien, knopen en fröbelen. Tips doorgeven aan elkaar. Oplossingen aandragen voor 'het hete hangijzer', de brandende kwestie binnen SM: hoe kom ik aan een goede spelpartner? En dan vooral: hoe kom ik als onderdanige heteroman aan een domina? (Let op: hier wordt geen vrouwelijke dominee bedoeld. HvV) Er zijn mannen die lid worden van onze vereniging en vervolgens verwachten op elke bijeenkomst 'een beurt' te krijgen. Verkeerde vrekkentip! Zo gaat het dus niet. Enige passiviteit is hier op zijn plaats. De aanwezige dames komen voor hun eigen plezier en dat van hun eventuele partner. Niet om loslopende heren te gerieven."

Het stuk gaat verder met een aantal voordelige alternatieven voor deze heren: 

3 maart 2004

Vrekkenarchief (3)
SHOPPING,--

Voor een koopje (€ 6,99) bezochten Rob en ik in november 2002 de tentoonstelling 'Shopping' in de Schirn Kunsthalle in Frankfurt. Het onderwerp sprak dermate aan dat we er een lang weekend voor over hadden. Stedentrips worden aangeprezen omdat je dan zo heerlijk kunt winkelen. Daar hebben wij nu juist nooit zin in, winkelen doen we in onze eigen woonplaats ook zo min mogelijk, maar een tentoonstelling over shopping, dat is wat anders.

Uit een aankondiging op internet begrijpen we dat het om iets bijzonders gaat: een min of meer kritische tentoonstelling over de relatie van kunst met het verschijnsel shopping in de afgelopen honderd jaar. Met bijdragen van meer dan zeventig kunstenaars waaronder Andy Warhol, Christo en Joseph Beuys. Ook zou er een nagebouwde supermarkt en apotheek als kunstuiting te zien zijn. Dat maakte ons nieuwsgierig.

Op weg dus met een snelle trein en een paar dikke bibliotheekboeken. Toen die begonnen te vervelen bladerden we in een brochure van de Duitse Bahnshop. Over shopping gesproken... voor € 35,50 koop je al een horloge waar elk uur een piepklein treintje over de wijzerplaat rijdt, desgewenst met 'Zuggeräusch'. Ook handig voor op reis is de koffer met een modelspoorbaan erin voor maar 775 euro. "Jetzt haben Sie auch unterwegs ihre Eisenbahn dabei." We kregen er dorst van en bestelden twee bekertjes thee. Die smaakte naar koffie en kostte € 5,10. Zo kom je in de stemming.

De tentoonstelling zelf viel een beetje tegen. Vooral omdat we er sneller doorheen waren dan verwacht. Toch hebben we ons geamuseerd en soms schoten we spontaan in de lach. Dat gebeurde bij een geheel vergulde langzaam ronddraaiende winkelwagen (het moderne gouden kalf) en een ander exemplaar van ruim twee meter lengte voor de hebzuchtigen onder ons. Er werden meer spiegels voorgehouden. Kreten aan de muur met 'I shop therefore I am' en 'Même la vérite est à vendre.' Maar ook fotos van arme mensen in kamertjes met reclamefolders als behang. Daarop artikelen afgebeeld die ze zelf nooit van hun leven kunnen kopen.

De tentoongestelde supermarkt deed heel onwerkelijk aan. Alles keurig netjes, met een overvloed aan kant-en-klaar maaltijden, blikken, flessen, maar ook verse etenswaren zoals fruit en groenten. Geen personeel en… er viel niets te kopen. Aan de muur een reclameposter van een dame die een glas wijn naar de lippen brengt: 'Ik drink op de gezondheid van mijn portemonnee.' Het publiek schuifelde wat ongemakkelijk door de winkel. Ergens anders van Joseph Beuys een voorloper van de supermarkt uit de vijftiger jaren in de DDR. Lelijke bijna lege metalen stellingen met enkele stoffige zakjes en doosjes met ondefinieerbare levensmiddelen. Midden ervoor een enorm blok stinkend vet. Je kunt uiteindelijk ook je vieze onopgemaakte bed met drankflessen eromheen en sigarettenpeuken op de vloer als kunst in gerenommeerde musea tentoongesteld krijgen, dus waarom dit niet.

Echt mooi vonden we de zwart/wit fotos van oude winkelfaçades, etalages,  etalagepoppen en markten. En een enorm doek uit 1964 van Erró, getiteld Foodscape. Een landschap van voedsel, vooraan beginnend met grote borden met fruit, taarten, gevogelte, overgaand in verpakt voedsel, blikken en dozen van vroeger en aan de horizon hetzelfde ingeblikte spul van recenter datum. Ook van Andreas Gursky twee kolossale afbeeldingen van '99 cent shops', van bovenaf gefotografeerd. Zeer indrukwekkend.

De zaal waar we het langst bleven was er een met een soort winkel; volgehangen en gezet met grappige of ronduit idiote dingen, die soms bewogen, lawaai of muziek maakten. Onder andere een wasrek met daaraan allemaal kunstgebitten en de oproep: "shake to hear the fear of man". Bewegend pluche kinderspeelgoed, maar dan ontdaan van hun fluwelige buitenkant, zodat alleen het geraamte te zien is. Heel erg griezelig. En een touw hangend van de zolder met daaraan ongeveer twintig rottende en uitlopende aardappels. Een ronduit absurde Winkel van Sinkel.

Een indruk van deze tentoonstelling is te krijgen via:
http://www.frankfurtlounge.de/highlightsShopping.htm

9 maart 2004

Vrekkenarchief (4)
Halveringsprincipe

We vonden weer eens een bericht op internet. Het is afkomstig van een Amerikaanse die de film Escape from Affluenza heeft gezien. In die film hebben Rob en ik destijds een rol gespeeld. We werden geïnterviewd in onze hoedanigheid van Hollands Vrekkenechtpaar (the Dutch Tightwads).

Grappig om te zien dat een tip die wij ooit uit Amerika haalden - ruim tien jaar geleden lazen we hem in de  Tightwad Gazette van Amy Dacyczyn - nu weer bij iemand in Amerika diepe indruk maakt. Onderaan in haar weblog is dat te lezen.
The biggest thing I learned was ridiculously simple, but very powerful. Dutch couple Rob van Eeden and Hanneke van Veen, know as the "Tightwad Couple", wrote the Dutch version of Your Money or Your Life along with other books on 

18 maart 2004

Vrekkenarchief (5)
Het mes erin of rimpelcrème?

Soms kijk ik wel eens even naar zo'n verschrikkelijk tv-programma waarin mensen zonodig van een geheel nieuw uiterlijk moeten worden voorzien. Andere kop, tieten, buik en billen. Maar of het altijd een verbetering is?

rimpels en dikke oogleden weg te krijgen. Ze werken vaak lang onder hete lampen en daar droogt je huid van uit. In 2001 stond er ook een artikel over in Weekend of zoiets. Er zijn tientallen aambeiencrèmes, maar je moet Sperti hebben. Ik heb het direct gekocht voor de slappe huid bij mijn kaken en onder de ogen. Het werkt prima.  Zelfs de verdikking boven m'n knieën ging er mee weg. Het ruikt erg lekker en trekt snel in."

Bij een beginnend anusmondje is het misschien de moeite van het proberen waard. Kwaad kan het in ieder geval niet. De werkzame bestanddelen zijn biergistextract en haaienlevertraan.

30 maart 2004

Vrekkenarchief (6)
Douchen in het donker

In het blad Psychologie (april 2004) lees ik tot mijn verrassing en genoegen dat allerlei ideeën die in 1992 met hoongelach werden begroet, nu helemaal in zijn. Sterker nog, ze maken je leven spannender, verleggen je grenzen, wekken je zintuigen en je wordt er nog slimmer van ook.

In een artikel over Keep Your Brain Alive van Lawrence C. Katz, worden 25 tips gegeven om je geest en zintuigen weer helemaal fris te maken. Een aantal ervan beschreven wij al meer dan 10 jaar geleden in de Vrekkenkrant. Zoals: vier thuis vakantie, zet de tent op in eigen tuin en overnacht er. Of: zoek de schoonheid om u heen, niet in een museum, maar gewoon op straat. Kijk om u heen en geniet!

En last but not least: douchen in het donker. Katz meldt daarover: Zoek op de tast de doucheknop en de zeep, voel het warme water langs uw lijf stromen.
Uw gevoelsintensiteit is hierdoor flink versterkt. Bovendien frist u delen van de hersenschors op waar prikkels van de tastzin worden verwerkt.
En wij maar denken dat we er alleen geld mee bespaarden.

Uit de Vrekkenkrant van 1 juli 1992

8 april 2004

Vrekkenarchief (7)
Wormencompostering

In een boek over duurzaam tuinieren vond ik jaren geleden een tip om zelf in je keuken compost te maken. Dat leek me prettig, omdat ik dan niet telkens met een emmer met groenteresten e.d. naar mijn volkstuin hoefde. We woonden indertijd in een huis met een piepklein balkonnetje. Enthousiast schafte ik in een sportviswinkel twee doosjes wormen aan.

Van het internet had Rob allerlei informatie opgehaald, vooral uit Amerika. 'Vermiculture' komt daar veel voor, er worden zelfs speciale wormencomposteringsbakken verkocht. Sommigen ervan zien eruit als een soort keukenbankje, maar onder de zitting speelt zich dus van alles af. Iedere zichzelf respecterende school heeft een zogenaamd 'worm hotel' in de klas. Liefst in een glazen bak, zodat de kinderen kunnen zien hoe het klokhuis van hun appel en broodkorsten na enige tijd veranderen in donkere voedzame en reukloze substantie.

Zelf compost maken is een milieuvriendelijke en geldbesparende manier om organisch afval te verwerken. Je hoeft geen dure compost bij een tuincentrum te kopen en spaart bovendien vuilniszakken uit. Buiten verloopt het composteringsproces nogal traag. Binnen, met behulp van een wormenbak, zou het veel sneller gaan, en dat leek me ideaal. Naast de koelkast in een hoek van de keuken werd een plek vrijgemaakt. Onze verwachtingen waren hooggespannen en vooral Rob was gefascineerd door wat er zich daar in het duister afspeelde.

voor zich uit. Was er een vreemde vrouw in het spel? Nee, heimwee naar zijn nieuwe vriendjes. Hoe zou het toch met ze gaan? Hij miste ze...

Na een paar maanden, toen het wat warmer werd, kregen we last van fruitvliegjes in de keuken, en het werd met de dag erger. Waar kwamen die vandaan? U raadt het al, uit de hoek waar de compostvoorziening stond. We trokken de bak van zn plaats en wat we toen zagen tartte iedere beschrijving. De betegelde muren waren niet langer wit, maar zwart. Precies tot aan de rand van de bak zagen we een krioelende massa onbekende vliegjes en larfjes van verschillende afmetingen. Ontzettend smerig. Weg dus met die handel.

Zo kwam er een eind aan het experiment. De wormen werden verbannen naar de volkstuin. We bleken iets niet goed gedaan te hebben, maar hadden geen behoefte meer het nog eens te proberen. We hebben inmiddels een tuin met een mooie grote composthoop. Rob heeft nog steeds een zwak voor z'n wormen. Hij roept me nog af en toe om te komen kijken naar ze, en dat doe ik dan braaf, al kan ik nog steeds een licht gevoel van walging niet onderdrukken.

21 april 2005

Vrekkenarchief (8)
Hersensoep

De Vrekkenkrant gaf ons veel werk. We schreven hem samen vol, zorgden voor de lay-out en zochten er gekke illustraties bij. Dan het kopiëren, rapen, vouwen, adressen schrijven en de hele verzending regelen.
Te veel werk voor ons alleen. Spontaan boden zich vrijwilligers aan die een ochtend of dag kwamen helpen. Zo ook mijn zus Marieke en Marjan, een gezamenlijke vriendin. Die dag werd er ook weer hard gewerkt, gekletst, gelachen en zelfs gezongen. Maar alles zou bepaald minder vrolijk eindigen.

Omdat Marjan alleen woonde, een hekel had aan koken, en mijn zelfgemaakte soep van de avondmaaltijd erg lekker vond, bood ik aan voor de volgende dag een portie mee te geven. De grote glazen pot met schroefdeksel voelde nog warm aan toen hij door Marjan achteloos in de binnenzak van haar lange leren jas werd gestoken. Samen liepen we naar buiten, beiden iets dragend, maar ook elk een hand vrij om de leuning van de steile granito portiektrap vast te houden. Marjan voorop. Na een paar treden struikelde ze, (later hoorden we dat ze schoenen droeg die een maat te groot waren), ze maakte een salto en kwam met een gil beneden op de stoep terecht in een heel vreemde houding, en... bleef zo liggen. Haar hoofd naar beneden hangend, een been nog op de trap en een hand krampachtig onderaan de leuning vastgeklemd.

Dat was schrikken. Het flitste door me heen dat ze misschien een hersenschudding had of nog erger: dood zou kunnen gaan. Tussen haar lange witte opgestoken haar stroomde een plas bloed. Er moest direct een ambulance komen. Hard riep ik naar boven om hulp, mijn zus en Rob kwamen naar beneden rennen en de ambulance werd gebeld. Marjan hing nog steeds in die vreemde houding en leek er slecht aan toe. Wel was ze enigszins aanspreekbaar, dus niet buiten kennis.

Door het tumult kwam nu ook onze benedenbuurvrouw de trap af om te kijken wat er aan de hand was. Ze boog zich over het slachtoffer heen, deinsde terug en riep: Oh God nog an toe, dr schedel is gebarsten, ik zie dr hersens op straat liggen. Uit het hoofd kwam niet alleen bloed, maar ook een waterige substantie met lichtbruine klonters en een soort witte draden erin. Nu sloeg de paniek pas echt toe en hoe eng het ook was, ik moest wel kijken. Het zag er ronduit gruwelijk uit. Bloed op een hoofd met bijna spierwit haar ziet er stukken griezeliger uit dan op donker haar. En het leek zo veel, waar kwam het allemaal vandaan? En dan ook nog dat andere vocht. Wat moesten we doen?

Opeens kwam er iets voorbij drijven dat er wel heel eigenaardig uitzag. t Leek t meest op vermicelli, en… dat was t ook. Door de val was de glazen pot in Marjans jaszak gebroken en de soep sijpelde langzaam via haar kleding, haar bloedende hoofd en losgeraakte witte haren in de richting van een knikkerputje. De buurvrouw stond inmiddels temidden van een stel omstanders verslag te doen van het dramatische schouwspel en moest snel uit de droom geholpen worden. Het bericht dat het niet om hersens maar om vermicelli met soepballetjes ging kwam als een anticlimax, maar gelukkig zorgde de ambulance met loeiende sirene voor nieuwe opwinding.

Wat verstaan die mensen hun vak toch goed. Snel werd de situatie overzien en men stelde een aantal vragen. De hand werd losgemaakt van de leuning, onze vriendin werd rechtop gezet en kwam niet op een brancard te liggen, maar werd

Kijk ook eens naar de cartoons van Ben van Koten op:www.benvankoten.com en www.arbocartoons.com