Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

sub-DOSSIER

18 januari 2005

Enge apparaten (1)

Als oproepkracht werkte ik een paar jaar in een instelling voor meervoudig gehandicapten. Al snel was ik aardig thuis op de afdeling, kende de mensen bij naam, wist ongeveer waar hun kamers te vinden waren, en hoe ik met ze om moest gaan. Gelukkig werkte er tegelijkertijd altijd een ervaren gediplomeerde kracht waarop ik terug kon vallen bij problemen. Dat gaf een veilig gevoel, want er ging wel eens wat mis met het bedienen van elektrische apparaten.

s Ochtends vroeg was het spitsuur. Binnen een bepaalde tijd moesten alle bewoners gewekt, gewassen en aangekleed worden. Dan snel ontbijten, jassen aan en tassen mee en lopend of in de rolstoel naar de dagopvang. Maar voor het zover was, en we even met een kopje koffie konden uitblazen, was het rennen en keihard doorwerken. Ik geef het eerlijk toe: ik probeerde zoveel mogelijk bewoners te vermijden die vanwege hun handicap met een soort hijskraan uit hun bed getild werden. Nadat zij op bed waren gewassen en aangekleed haalde je zon tilapparaat van de gang en plaatste het boven t bed. Dan moest je heel ingewikkeld allerlei banden en gespen in de juiste volgorde en zonder pijn te doen onder iemand door zien te wurmen en goed vastklikken. De patiënt kwam dan in een soort hangmatje te hangen. En dan kwamen de knoppen aan de beurt. Als je die bediende hoorde de patiënt in de gewenste zittende houding omhoog te komen om te worden vervoerd naar zijn of haar rolstoel. En dan maar hopen dat ook de landing en loskoppeling goed zouden verlopen.

werkje trouwens, want deze dame schold niet alleen als ze toevallig een slecht humeur had, maar kon je ook plotseling heel hard knijpen. Die ochtend had ze ook zon bui en dat ik, als invalkracht, moest helpen had haar al flink uit haar humeur gebracht. Ik was dus extra beleefd en voorzichtig en deed mijn best alles goed te laten verlopen.

Nu moest ik mevrouw nog laten zakken, zodat ze rustig op de bril gezeten haar behoefte kon doen, maar dat lukte van geen kant. Het apparaat deed niets meer. Mevrouw bungelde een eind boven de pot en welke knop ik ook indrukte, het hielp niets. De accu was waarschijnlijk leeg. Ik vond het erg vervelend, temeer daar mevrouw nu echt goed kwaad werd. Ze schold en probeerde me ergens te pakken te krijgen om me met een van haar beruchte knepen te straffen voor iets wat ze mij (geheel ten onrechte natuurlijk) persoonlijk aanrekende. Het was duidelijk dat ik zo snel mogelijk een collega moest inschakelen die wist hoe we dit konden oplossen. Mevrouw zo alleen achterlaten bracht echter ook risicos met zich mee, want als ze zich zo druk bleef bewegen zou ze om kunnen omvallen.

Uiteindelijk ben ik toch de gang ingelopen en heb iemand kunnen vinden die inderdaad constateerde dat de accu leeg was. Zij wist gelukkig hoe je hem met handkracht kon bedienen. We hebben er wel om kunnen lachen achteraf, maar op het moment voel je je heel erg machteloos.