Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

Archief 2008, week 3

To smoke or not to smoke (18 januari 2008)
Op 1 juli 2008 zal de gehele Nederlandse horeca rookvrij zijn. Een maatregel die ik van harte toejuich, al snap ik dat niet alleen de eigenaren van restaurants en cafés, maar ook de sigarettenindustrie, tabakverkopers, longspecialisten en stomerijen (om er maar een paar te noemen) bang zijn minder te gaan verdienen. Het is niet anders; eerlijk gezegd zit ik er niet zo mee.

Een paar maanden geleden maakten Rob en ik in Zuid-Frankrijk nog eens ouderwets mee hoe smerig het is om in een vrij kleine ruimte met een menigte (in dit geval Gauloise) paffende mensen te zitten. Na een gezellig etentje met vrienden lieten we ons overhalen een afzakkertje in het Café du Centre te drinken waar die avond een band optrad. Uit beleefdheid hielden we het met grote moeite een minuut of twintig vol, maar de ervaring werd toen dusdanig adembenemend dat we zijn gevlucht. Wat een verschrikkelijke stank, zoiets was ons in Nederland in jaren niet meer overkomen.

Het deed me denken aan de tijd dat wij beiden nog rookten en probeerden er mee op te houden. Het lukte niet direct, maar na de derde poging ging het goed. Je hoort wel vaker dat mensen die stoppen in het begin heel fanatiek zijn. Als ze hun eigen rook niet meer inhaleren hebben ze opeens een bloedhekel aan de rook van anderen. Zo verging het ons ook.
Een feest leek een prima gelegenheid om een duidelijk statement te maken naar vrienden en kennissen. Om in ons eigen huis niet uitgerookt te worden verdeelden we de benedenverdieping door middel van de schuifdeuren in een rokers- en een niet-rokergedeelte. Dat maakten we duidelijk met speciaal gemaakte plakkaten aan op deuren en muren.

Na binnenkomst werden de gasten op de hoogte gesteld van deze - in die tijd nog - vrij ongebruikelijke situatie. We vertelden dat we net gestopt waren en niet in andermans rook wilden zitten. Men reageerde verbaasd, maar wel instemmend. De meeste gasten bleven eerst uit beleefdheid nog even bij ons in de rookvrije zone zitten. Maar lang duurde dat niet. Een greep naar sigaretten of shag kondigde hun vertrek naar de andere kamer aan. We hadden er alle begrip voor en waren trots dat onze actie zo geslaagd verliep, en men zich braaf aan onze nieuwe gedragscode hield. Maar lang duurde het plezier niet, want het bezoek kwam helemaal niet meer terug, het bleef waar het was, in het rokersgedeelte.  Dat was niet onze bedoeling... Op een bepaald moment zaten we zelfs helemaal alleen in de van asbakken en rook gevrijwaarde kamer.

Door de glas-in-loodramen zagen we, tussen rookflarden door, een feestvierende, dansende, drinkende én rokende massa zich in die betrekkelijk kleine ruimte uitstekend vermaken. Wij voelden ons ondertussen behoorlijk opgelaten. Voor ons goede fatsoen konden we niet naar die andere kamer gaan. In die lege kamer blijven zitten was ook gênant. We kregen zelfs de indruk dat hele stelletje ons zat uit te lachen. We durfden nauwelijks meer in die richting te kijken. Wat een stommiteit, we kregen er behoorlijk de ziekte in. Hoe moesten we ons hier uit redden? Om niet meer zichtbaar te zijn voor onze gasten besloten we hapjes te gaan maken in de keuken.

Hoe de avond is afgelopen herinner ik me niet meer. Wel dat ons feest een volkomen mislukking was geworden en dat we nooit meer iets dergelijks zouden doen.
Toch is het anders gelopen.Nu is ons hele huis rookvrij en roken mag... in de tuin. Bij feesten en partijen, als onze kinderen of familie op bezoek zijn, geen probleem. Bij lelijk weer is men zo weer terug en bij mooi weer scheppen we graag een luchtje.
We waren toen onze tijd ver vooruit, nu is het doodnormaal.

Toen roken nog ´gewoon´ was. (1970)