Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

27 december 2005

Geven en nemen

Van de toespraak van de ambtenaar van de burgerlijke stand tijdens mijn eerste huwelijk weet ik me niets, maar dan ook niets meer te herinneren. Zelfs niet of het een man of een vrouw was die hem uitsprak. Bij mijn tweede huwelijk echter maakte de ambtenaar, een wat saaie grijze mijnheer, een opmerking die ik niet snel zal vergeten. Of het een verspreking was of een kwestie van niet kunnen rekenen is niet duidelijk.

Daar zaten Rob en ik dan, samen met wat intimi in het Haagse Stadhuis, klaar voor de ceremonie. Wat zenuwachtig en nogal katterig vanwege de enigszins uit de hand gelopen vrijgezellenavond, die we geheel  tegen de gebruiken in, in elkaars gezelschap en zonder anderen hadden doorgebracht. Het was gezellig geweest, maar de diverse cafébezoeken en bijbehorende alcoholische consumpties waren ons niet in de koude kleren gaan zitten. Witjes en bibberig lieten we het verhaal van de goede man op ons neerdalen. De toespraak hing van clichés aan elkaar en kabbelde routinematig, weinig persoonlijk voort. Deze ambtenaar was absoluut niet in staat te boeien. Tenminste, tot het moment dat hij een lijst van lasten en lusten van het huwelijk voorlas. Nu sprak hij met stemverheffing. Wellicht verkeerde hij in de hoop dat we het er, met zijn wijze raadgevingen, dit keer beter van af zouden brengen dan de eerste keer.

Met een ernstig gezicht en opkijkend van het papier stelde hij nadrukkelijk dat het huwelijk een bijzonder serieuze aangelegenheid was. Het komt erop aan dat beide partijen hun uiterste best doen het niet te laten mislukken. Voor elk van de huwelijkspartners is het een kwestie van 100% geven én van 100% nemen! Hoorden we het goed? Was t een vergissing of een grap? Hier waren op komische wijze twee uitdrukkingen door elkaar gehaald. We durfden elkaar niet aan te kijken uit angst te moeten lachen, maar knepen hard in elkaars handen. Later in zijn betoog herhaalde hij zijn wijze raad het nog eens precies zo met veel nadruk.

Inmiddels zijn ruim vijftien jaar verstreken, maar het is nog steeds een running gag bij ons thuis. Als één van ons een compliment geeft voor iets liefs, zegt de ander bescheiden dat het niets was, gewoon een kwestie van 100% geven. En 100% nemen doen we ook regelmatig, maar op de een of andere manier krijgen we daar dan toch ruzie over.