2005-50

Hanneke
van Veen

Meer weten over sparen?


		Op basis van dit weblog verscheen een boek: Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

	Archief 2005, week 50

14 december 2005

Feestdagdepressie
Het is weer zover, de feestmaand is aangebroken en daarmee een periode waarin ik mezelf elke keer weer betrap op heel hard zuchten en somber voor me uit staren. Als in oktober en november de bladeren gaan vallen heb ik nog nergens last van en heb geen herfstdepressie, die alleen met pillen of daglichtlampen verholpen kan worden, zoals een aanzienlijk deel van de bevolking. In tegendeel: vrolijk maak ik de tuin winterklaar, plant bollen voor het volgende voorjaar en veeg al het afgevallen blad bij elkaar voor op de composthoop.

Nee, de maand december is de boosdoener. Het begint al met het Sinterklaasfeest, al moet ik toegeven er dit jaar goed vanaf te zijn gekomen. We verbleven in een klein dorpje in Franstalig Belgie en zagen daar een zo mal uitgedoste Sint dat ik spontaan in de lach schoot. Waarschijnlijk had de brave man zich, om herkenning te voorkomen zo vreemd toegetakeld. Maar het zag er bepaald niet eerbiedwaardig uit: die maffiazonnebril tussen de wattenbaard, haren en snor.

Nee, 5 december kan ik over het algemeen, door het niet te vieren en winkelcentra te mijden, redelijk goed doorstaan. De narigheid begint pas daarna. Ook al doe ik alsof er niets aan de hand is, het wil maar niet lukken de depressieve gevoelens buiten de deur te houden. Op de dagen voor Kerst kunnen kerstbomen op een plein, kerstmuziek op de radio of kerstkransen bij de bakker me al heftige onlustgevoelens bezorgen.

En op de dagen zelf is het helemaal erg. Dan kan ik me het beste thuis met de gordijnen dicht opsluiten en zorgen dat de radio en tv niet worden

aangezet. Wandelen is helemaal uit den boze. Dan zie ik overal in de huizen mensen gezellig bij een verlichte kerstboom of aan een rijk gevulde dis zitten. De kachel brandt, de kaarsen zijn aangestoken en de wijnglazen gevuld. Ook zie ik schalen met eten en lekkere hapjes klaar staan. En als ik dan zo naar binnen gluur dan overvalt me het meisje-met-de-zwavelstokjes-gevoel. Zie de andere mensen lekker warmpjes binnen zitten terwijl ik buiten sta en in de kou

Toch is Kerst vieren nog erger. Dat weet ik uit ervaring. En ik blijk niet de enige te zijn. Als je niet gelovig bent en ook niet gek bent op lang in de keuken staan of langdurige eetsessies dan is Kerst vaak een regelrechte bezoeking. Toch neem ik me voor dit jaar de depressie te lijf te gaan door mezelf te dwingen er toch iets van te maken. Misschien moet ik die dagen iets heel anders vieren. Rob is daar vast ook wel voor in. Hij is uiteindelijk degene die ooit op 19 augustus (zijn verjaardag) Oudjaar vierde met een heel stel vrienden. Compleet met een Wim Kan conference (op LP), oliebollen, champagne om 12 uur s nachts + vuur, rotjes en vuurpijlen op straat.