Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

Archief 2005, week 38

21 september 2005

Drie heitjes

Mijn oudste zus Marieke woonde al op kamers in Amsterdam en ik mocht een paar dagen bij haar logeren. Heerlijk vond ik dat. Alles was anders dan ik thuis gewend was. Drukke straten, bijzondere mensen, gekke winkeltjes, ander eten, prachtige kanalen met boten, en … het Waterlooplein. Daar had ik wel de hele dag willen blijven. Met ongeveer tien, met babysitten verdiende guldens, liep ik de drukke tweedehands markt een aantal keren over omdat ik maar niet kon beslissen wat ik zou kopen. Opeens trok een raar mannetje mijn aandacht.

Hij verkocht niet alleen goederen maar had ook levende have bij zich. Een paar kale verfomfaaide kippen, zenuwachtig snuffelende konijnen met de oren plat op de rug en een bak met schildpadden die traag rondscharrelden op verlepte slabladeren. De man merkte dat ik geïnteresseerd in de bak keek, haalde een schildpad tevoorschijn, zette hem op zijn hand en duwde hem onder mijn neus. Deze dikke kost een daalder en die kleintjes daar een piekie. Leuke beesies, en je hoeft ze geen twee keer per dag uit te laten, ha ha ha.

Zou ik het doen? De man zag dat ik aarzelde en pakte nu een van de kleinere exemplaren die in een hoekje van de bak zat en hield hem op zn rug zodat ik hem goed kon bekijken. Kijk, deze is afgeprijsd. Die hep maar drie pootjes, die krijg je voor drie heitjes, ha ha ha. De mensen om me heen schoten in de lach. Net als ik. Wat een gekke vent. Ik gaf me gewonnen, betaalde, kreeg nog te horen wat zon beestje at en ging verder, met de invalide schildpad op mijn hand.

Die avond bracht Marieke me naar de trein. Ze kocht een kaartje voor me en drukte me op t hart in Alkmaar over te stappen. Het werd een reis met hindernissen en vertragingen en tot mijn grote schrik miste ik de aansluiting met de laatste trein naar Den Helder. Op het perron werd deze pijnlijke mededeling door verschillende spoormensen bevestigd. Het was bijna niet te geloven. Wat moest ik doen? Mijn geld was, op een paar dubbeltjes na, op en ik had geen familie in Alkmaar. Mijn vader zou me van de trein halen en straks ongerust zijn. Daar stond ik met mijn koffertje, en het schildpadje op mijn hand, op het steeds leger wordende station. Daar kon ik toch niet in mijn eentje de hele nacht blijven? Gelukkig werd ik ontdekt door een vriendelijke mevrouw die me aanraadde naar een klein pensionnetje vlak bij het station te gaan en te vragen of ik daar mocht overnachten. Ze hadden vast wel telefoon zodat ik mijn ouders kon waarschuwen.

Er zat niets anders op en die nacht sliep ik op een rommelig zolderkamertje dat haastig in orde gemaakt werd. De schildpad had ik bij binnenkomst in mijn jaszak gestopt, want het leek me zon raar gezicht daar mee aan te komen zetten. Mijn ouders werden gebeld en mijn vader stond garant voor de betaling van het verblijf.
De volgende ochtend werd ik pas laat wakker. Dat kwam door een luik dat voor het dakraam geschoven was bij wijze van gordijn. Het was er pikkedonker. Ik deed het licht aan, waste me aan het wastafeltje, kleedde me aan en ging op zoek naar de schildpad. Die had ik los laten rondlopen. Het leek me niet goed hem in mijn koffer te stoppen, want dan kon hij stikken of mijn kleding bevuilen. Er lag zeil op de grond, dus eenvoudig schoon te maken.

Maar waar was het beest gebleven? Ik zocht overal en zag hem onder een grote zware linnenkast zitten. Op mijn buik liggend probeerde ik hem er onder vandaan te krijgen, maar het lukte van geen kant, hij zat klem. Het zweet brak me uit. Alleen zou het me nooit lukken die kast van zn plaats te krijgen, maar ik kon hem daar toch ook niet achterlaten? Beschaamd ging ik hulp vragen en er moesten twee volwassenen aan te pas komen om de kast een klein stukje op te tillen. De terugreis verliep goed, mijn verlopen treinkaartje werd toch geaccepteerd en die dag hoefde ik, vanwege de consternatie, niet meer naar school.
Al met al een spannende logeerpartij voor een twaalfjarige.