2004-8

Hanneke
van Veen

Meer weten over sparen?




			Op basis van dit weblog verscheen een boek: Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

		Archief 2004, week 8

18 februari 2004

Vietnam (2)
Bikes of Burden

Op 28 oktober 2003 vertrekken we. Dit keer nam ik het initiatief voor een reis. Meestal doet Rob dat. In het begin trekt Vietnam hem helemaal niet aan, maar hoe dichter de vertrekdatum nadert hoe enthousiaster hij wordt.

Al in de voorbereidingstijd komen we tot een aantal 'ontdekkingen'. Op de wereldbol lijkt Vietnam misschien klein, maar in werkelijkheid is het weliswaar smal, maar heeft een enorme lengte. Hemelsbreed 1.500 km. Vergelijkbaar met de afstand tussen Den Haag en Portugal. De kust loopt in een s-bocht en is ongeveer 3.000 km lang.

Rob vindt het vervelend geen woord Vietnamees te spreken en informeert naar een taalboekje voor beginners. Mensen die het kunnen weten raden af daar aan te beginnen, want Vietnamees is te moeilijk. Elke klinker kan op zes manieren worden uitgesproken en dat geeft een woord steeds volledig andere betekenissen. Dat plan lieten we dus maar varen. Met Engels en Frans kun je ook goed uit de voeten, zeker in de steden.

Na een uitputtende reis (10.000 km), in een vliegtuig dat meer van een ruimteschip wegheeft, komen we aan in Ho Chi Minh City (HCMC, de hoofdstad van het vroegere Zuid Vietnam, toen nog Saigon geheten). Daar wonen zeven miljoen mensen en die lijken zich allemaal per fiets of brommertje te verplaatsen.
Het liefst over de hele breedte van de straat. Slechts hier en daar een auto of bus ertussen. De eerste indruk is dat het om kleine, tengere, lichtgekleurde mensen gaat. Als ik van de straat terugkijk naar ons reisgezelschap, dan zie ik opeens een club plompe, bleke reuzen in de bus zitten. Een rare gewaarwording.

De Vietnamese vrouwen dragen conische van bamboe gevlochten hoeden. Daaronder vaak zonnebrillen, en voor de rest van het gezicht een driehoekige lap. Een vreemde ervaring; het lijkt wel of overal bandieten rijden, op weg naar een overval. De gids stelt ons gerust. Dit is heel normaal. Vrouwen dragen zulke lappen tegen de luchtverontreiniging, maar vooral om niet bruiner te worden dan ze al zijn. Dat vinden ze lelijk. Hun blote armen bedekken ze om diezelfde reden met synthetische handschoenen. Die reiken

bijna tot aan de oksels en zijn van het type dat je hier vroeger zag dragen bij een avondtoilet.

En dan die brommertjes. Wat daar allemaal op zit of aan hangt. Hele families: vader, moeder en drie kinderen tellen we op één brommer. Er zijn bijna geen vrachtwagens, zo goed als alles wordt per tweewieler vervoerd: stapels dozen en manden. Een knots van een tweepersoonsbed met matras op de fiets ergens bezorgen? Geen probleem. Een winkelruit van een paar meter hoog en breed afleveren, of een dressoir? Komt voor elkaar.

En dan de rijdende bedrijfjes. Talloze mobiele restaurantjes, gedreven door vrouwen die in een mum van tijd hun hele hebben en houwen (kooktoestellen, potten, pannen, zakken met voedsel, kommen, tafeltjes, stoeltjes enz.) van de fiets of brommer laden. Binnen de kortste keren zitten de klanten gezellig te eten. Of een rijdende vissenwinkel, met honderden plastic zakjes met goudvissen. Tientallen vogelkooien, een rijdend suikerspinapparaat en ga zo maar door. Je kijkt je ogen uit.
(wordt vervolgd)




		Met een partij velgen op weg naar de volgende fase in het productieproces. Foto uit het net verschenen boek *Bikes of Burden, met 148 prachtige fotos van fotograaf Hans Kemp. Zie ook zijn website*


	16 februari 2004 Vrekkenarchief (2)

Vanaf het eerste nummer van de Vrekkenkrant kregen we stapels fanmail en opgaven voor abonnementen. Later zoveel bestellingen voor boeken dat we ze nauwelijks konden verwerken. Toch is er in de loop der jaren af en toe ook met afschuw gereageerd op de Vrekkenkrant. Omdat het verhoudingsgewijs volkomen in het niet viel bij alle positieve reacties, tilden we er niet zo zwaar aan, behalve helemaal in het begin.

Op 22 mei 1992 (kort na het verschijnen van de eerste Vrekkenkrant.) schrijft Marcel Hulspas in Intermediair in een artikel onder de kop 'Graaf je eigen graf', dat een zekere Adema geconstateerd heeft dat we met te velen zijn en dat de aarde daarom te gronde gaat. "Maar in de hele Vrekkenkrant geen woord over het vermijden van nageslacht of –de ultieme bezuiniging- het inkorten van het eigen bestaan. En waarom geen stukje over een slimme manier om op kosten van de gemeente begraven te worden? Ik reken erop dat Rob deze omissie snel zal herstellen, en dat de eco-masochisten over enkele jaren worden opgegraven door verbaasde archeologen."

Rob had hier (het artikel werd op zijn werk door een collega aangereikt) wel even moeite mee. Toch hebben we dit advies om zelfmoord te plegen niet opgevolgd en de tijd van nageslacht verwekken lag al achter ons. Je vraagt je wel af hoe het komt dat iemand zo reageert. We hadden blijkbaar een gevoelige snaar geraakt. Misschien waren de ouders van Hulspas erg krenterig met zakgeld en moest hij als kleine jongen altijd oude kleren van zijn broertje afdragen.

Een jaar later, begin 1993 verschijnt een opmerkelijk stuk van ene Coby van de Berg. Zij schrijft voor Boei, een SM blad. "Weleens gehoord van een Haagse antenne? Van schuifworst met een Haags bakkie? Van Krentekakkers of Haagse wind? Een nieuw fenomeen in dit rijtje, onlangs overgewaaid uit de States, is de Vrekkenkrant. Verschijnt niet geheel toevallig in Den Haag en omstreken en heeft inmiddels 900 abonnees. De krant staat boordevol tips voor bezuinigingen: van douchen met koud water in het donker tot niet naar een prostituee gaan maar overspel plegen. Lijkt met net iets voor sommige SM'ers.

Haags of niet. Zelf knutselen, knippen, naaien, knopen en fröbelen. Tips doorgeven aan elkaar. Oplossingen aandragen voor 'het hete hangijzer', de brandende kwestie binnen SM: hoe kom ik aan een goede spelpartner? En dan vooral: hoe kom ik als onderdanige heteroman aan een domina? (Let op: hier wordt geen vrouwelijke dominee bedoeld. HvV) Er zijn mannen die lid worden van onze vereniging en vervolgens verwachten op elke bijeenkomst 'een beurt' te krijgen. Verkeerde vrekkentip! Zo gaat het dus niet. Enige passiviteit is hier op zijn plaats. De aanwezige dames komen voor hun eigen plezier en dat van hun eventuele partner. Niet om loslopende heren te gerieven."

Het stuk gaat verder met een aantal voordelige alternatieven voor deze heren:

i.p.v. echte SM een massagecursus volgen of joggen(!?) Te voet met pakpaardende Ardennen in zodat de rug vrij kan blijven. Ja, het staat er echt. Of een indiaanse zweethut. Na een paar uur in zon hut schijn je je SM-beleving wel gehad te hebben.
De schrijfster besluit als volgt: "Inventieve vrekkentips van lezers zijn uiteraard welkom. Houdt het wel legaal. Geen tips over ondergoed en wasknijpers stelen bij de buren, zelf koeien en geiten slachten of copuleren op de rubberdeurmatten van een warenhuis."
(wordt vervolgd)




	schilderij van J.T. Winik