Hanneke
van Veen

Even voorstellen...

Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten.
KLIK HIER

Archief 2004, week 48

25 november 2004

Gespecialiseerde thuiszorg (5)
Te oud!?

Het zorgkantoor waarvoor ik werk vraagt of ik een poosje een zieke collega wil vervangen van een andere afdeling. Het gaat dit keer om uitsluitend huishoudelijk werk. Daar ben ik niet gek op, maar het betreft een zieke mevrouw die dringend hulp nodig heeft. En het is maar tijdelijk. Dus op pad maar...

Bij het opgegeven adres gaat de deur open. Terwijl ik nog buiten sta krijg ik te horen dat mevrouw helemaal niet zo blij is met mijn komst. Nou kom dan maar binnen, maar wat vervelend dat ze dit keer zon oud iemand hebben gestuurd. Hartelijk welkom, denk ik bij mezelf, dat kan gezellig worden. Zo iets heeft nog nooit iemand tegen me gezegd. Nogal verbouwereerd loop ik mee door de gang en de woonkamer in.

Inmiddels heb ik me een beetje hersteld en de neiging om direct rechtsomkeert te maken weten te onderdrukken. Kunt u me zeggen waarom u iets tegen een wat ouder iemand heeft vraag ik voorzichtig. Ja, het klonk misschien niet zo aardig en het is ook niet persoonlijk bedoeld, maar een jonger iemand heeft natuurlijk meer energie. Iemand van uw leeftijd durf ik gewoon niet alles te vragen. En ik heb niet voor niets hulp nodig, want mijn gezondheid is erg slecht. Het zware werk moet toch gebeuren. Ik weet nu al dat ik me dan erg schuldig ga voelen.

Omdat ik er vrij zeker van ben dat het met mijn energie en inzet wel goed zit, durf ik voor te stellen het toch maar een ochtendje met me te proberen. Dan kan mevrouw alsnog beslissen of ik mag blijven. Mevrouw gaat akkoord en ik voer allerlei mogelijke en onmogelijke opdrachten uit, werk hard door en geef geen krimp.
Aan het eind van de ochtend drinken we samen nog wat en het lijkt me een geschikt moment voor de evaluatie. Mevrouw is tevreden over mijn prestaties, en ik mag terugkomen. Toch blijft ze volhouden dat ze liever een wat jonger iemand had gehad, want nu voelt ze zich, zoals aangekondigd, inderdaad schuldig omdat ik zo hard heb moeten werken. Daar kan ze niets aan doen.

Trek het je maar niet aan, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Het is de schuld van het kantoor, die zijn niet duidelijk geweest. Als ze hadden gezegd dat ze iemand gingen sturen van een jaar of veertig dan had ik wel direct geprotesteerd.
Heb ik het goed verstaan? Denkt ze echt dat ik een jaar of veertig ben? Om te gillen, wat ontzettend komisch. Ik antwoord dat de werkelijkheid stukken erger is dan mevrouw denkt: ik ben net die week zestig geworden…