Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

Archief 2004, week 32

6 augustus 2004

Franse stinkkaas

Je ouders kun je niet kiezen, je partner wel. Die van mij heeft me jarenlang belaagd met huwelijksaanzoeken, maar ik hield vol dat één keer de mooiste dag van je leven voor mij wel genoeg was. Toch ben ik uiteindelijk bezweken en trouwde voor de tweede keer. Daarmee kreeg ik nieuwe schoonouders, een schoonzus en zwager erbij. De laatste een echte Fransman die enorm van lekker eten houdt.

Oudejaarsavond vierden we dat jaar in gezelschap van de Franse tak. Een paar dagen ervoor kwamen Manja en Paul aan met hun koffers en tassen. Meegebrachte eetbare waar werd op de keukentafel uitgestald. Afgezien van een tienliter karton rode wijn, flessen champagne en allerlei ander lekkers werd de aandacht gevestigd op een sterk riekende plastic zak. "Daarin zit een heerlijke Franse kaas, die slechts één periode per jaar te koop is. Paul is er gek op. Hij heet Vacherin. Je kunt hem het best in nog een extra plastic zak in de koelkast zetten," waarschuwde Manja. Nieuwsgierig keken we naar de zich in een grote ronde houten doos bevindende geelachtige substantie, die in grote bobbels tegen de wand van de doos op leek te borrelen.

Al na een dag stonk de hele koelkast. Melk en andere zuivelproducten konden we door de gootsteen spoelen, want ook die hadden zich de kaaslucht eigen gemaakt. De koelkast moest daarna drie keer worden uitgesopt om de lucht weg te krijgen. Ondertussen kon je Paul af en toe handenwrijvend op het balkon aantreffen, waar we de kaas inmiddels geparkeerd hadden. Hij verheugde zich duidelijk op het moment suprême, oudejaarsavond.
Wij Nederlanders bleken de kaas niet erg te kunnen waarderen en Paul was niet in staat het hele geval weg te werken. Er bleef flink wat van over. Zon Vacherin is echt iets voor liefhebbers vertelde hij ons, wijzend op de walmende resten. De kaas begon de sfeer in huis al behoorlijk te verpesten. Weg met dat ding, dachten we. Nee, niet in de vuilnisbak natuurlijk, terug op het balkon.

De volgende avond vertrokken Paul en Manja richting Frankrijk. Ondanks de kaas was het een aangenaam en gezellig weerzien geweest. Wat later gingen we naar bed. "Bah, ik kan die stinkkaas hier zelfs ruiken," riep ik kwaad en spoedde me met extra plastic zakken en touwtjes naar het balkon. Daar was niets te zien. Waar kwam die stank dan vandaan? Dat bleek niet moeilijk. Onder het echtelijk bed vonden we de resten van deze extreme delicatesse.
Vlak daarna ging de telefoon. "En, al een beetje bekomen van de drukte," vroeg Manja schijnheilig? Even later proestte ze het uit. De grap was geslaagd.

Toch had dit muisje nog een leuk staartje. De volgende avond belde Manja opnieuw. Niet alleen om te bevestigen dat ze goed waren thuisgekomen, maar om te vertellen dat ook hun huis vergeven was van een ondraaglijke stank. Paul had namelijk voor het vertrek naar Nederland nog een extra Vacherin gekocht. Hun jongste zoon had een stukje van de kaas geproefd en de rest... op het aanrecht laten staan. Ze hadden uren moeten soppen en flink moeten luchten om de lucht weg te krijgen. Zo zie je maar, wie het laatst lacht…

2 augustus 2004

De geschiedenis herhaalt zich

Gaatjes in oren laten maken, piercings, tatoos? Ik moet er niets van hebben. Zeker niet als het om mijn eigen vlees en bloed gaat.
Raar eigenlijk. Als ik een boek bekijk met fotos van primitieve stammen die in hun gezicht kerven of hun nekken uitrekken met op elkaar gestapelde metalen banden vind ik dat hoogst interessant.

Ik herinner me nog goed dat mijn dochter Barbara als beginnende puber gaatjes in haar oren wilde laten maken. Dat vond ik een vervelend idee. Een oorlel kan flink ontstoken raken of uitscheuren. We wisten dat we het niet blijvend konden verbieden, maar wel nog een poos tegenhouden. Misschien gaat het vanzelf over, dachten we. Maar nee hoor, het onderwerp kwam geregeld aan de orde en er werd druk met vriendinnen getelefoneerd. We wisten al dat er plannen gesmeed werden, maar deden of we niets in de gaten hadden. We benadrukten nogmaals dat wij er tegen waren, maar dat het natuurlijk haar eigen lichaam was, etc.

Het duurde niet lang of het was zover. Barbara kwam later uit school dan normaal en zag spierwit. Angstig liet ze ons de gaatjes zien en de zilveren oorbellen die ze erbij had moeten kopen. We waren niet boos, alleen maar verdrietig ;-). Aan één kant ging het oor inderdaad ontsteken en het deed flink pijn. Toch heeft het niet geholpen. Inmiddels heeft ze een hele rij gaatjes in haar oren en nog niet zo lang geleden kwam er tot mijn grote schrik een tongpiercing bij.

Op zulke momenten denk ik aan mijn moeder die me op mijn veertiende vol afschuw bekeek met mijn naaldhakken, wijde petticoat, knalrode Rock & Roll kousen, hoog opgestoken haar en zwaar opgemaakte ogen. "Oh kind, wat erg. Wat heb je jezelf weer toegetakeld. Je wilt toch niet zeggen dat je zo de straat op gaat," zei ze. Dat vond ik destijds absoluut niet leuk om te horen, maar ik ben geen cent beter als het om mijn eigen kinderen gaat. Vlak voordat we een keer bij mijn ouders op bezoek gingen had Barbara haar lange donkere haren kort laten knippen en geblondeerd. Eerst herkende ik haar niet eens, zo was ze veranderd. "Ga je naar opa en oma met DAT haar," riep ik geschrokken.