Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

Archief 2004, week 24

12 juni 2004

Miljoenste bezoeker Sparenpagina

Vandaag tellen we de miljoenste bezoeker op de Sparenpagina. Ben daar best  trots op, want toen ik er in oktober 2000 mee begon was er weinig belangstelling voor sparen. De beurs was toen nog in de mode. Dat is nu wel anders.

Ter gelegenheid ervan is een persbericht verspreid dat via de Sparenpagina is te lezen. Als u op het plaatje hieronder klikt, kunt u zien dat we de miljoen inmiddels gepasseerd zijn.

11 juni 2004

Beestjes (2)
Cornuco

Ondanks het donzen dekbed lag ik te rillen van de koorts. Tegen de 40 graden. Barbara, een jaar of zeven, kwam uit school en ik hoorde haar rommelen in de keuken. Na een poosje kwam ze de trap op, mijn slaapkamer in en stond stil voor mijn bed. "Kijk eens, ik heb iets heel erg schattigs op straat gevonden." Mijn hoofd stond er helemaal niet naar, maar toch was ik nieuwsgierig. Even mijn bril van het nachtkastje pakken. Met haar handen tegen elkaar aan en geheimzinnig kijkend stond mijn jongste dochter daar.

"Je moet wel rechtop gaan zitten en dichtbij komen met je gezicht, want hij is heel klein, anders ontsnapt ie." Wat kan dat toch zijn, dacht ik. Misschien heeft ze niet echt iets bij zich, is het een verzinsel of een grapje. Ik boog me naar haar handen toe die heel voorzichtig op een kiertje gingen. Mijn bril was ondertussen beslagen dus ik zag niets. Even met het laken schoonwrijven en nog iets rechter op zitten. "Hij zat helemaal alleen op de stoep. Hij is zijn moeder kwijt geraakt. Zo zielig," babbelde Barbara verder. Voor de tweede keer boog ik me voorover en de handen gingen dit keer iets verder van elkaar.

Toen gebeurde het. Iets ondefinieerbaars sprong eerst bijna in mijn gezicht, daarna boven op het dekbed. Vervolgens verdween het tussen de  plooien van het rommelige ziekbed. Ik was me een ongeluk geschrokken en stond er in no time klappertandend  naast. "Wat was dat in hemelsnaam," gilde ik. "Dat is Cornuco, een heel schattig muisje, nu ben ik hem misschien kwijt," riep Barbara ondertussen half huilend en overal in het bed graaiend en zoekend. Wat een ellende. Een flinke griep hebben en dan ook nog een muis in je bed. Jakkes! Barbara was ook geschrokken, maar trok zich het lot van de muis meer aan dan dat van mij. "Pas op, niet meer in bed gaan, straks ga je op hem zitten en dan is hij dood." Ze zocht overal, terwijl ik nog nagriezelend naast het bed stond te wachten tot het snoesje gevonden was.

Van muizenkorreltjes werd eveneens flink gegeten en na enkele weken keerde de rust in huis terug.

Een tijdje later spraken we de vorige eigenaresse van het huis, tijdens een kort bezoek aan haar oude woning. Het gesprek ging over ons beider nieuwe huizen. Dat van ons in Den Haag en dat van haar in Friesland. Naast alle positieve verhalen waren er ook wat minpuntjes. Zij hadden onder andere problemen met een vos die de kippen doodbeet en eieren stal. Ons verhaal was minder spectaculair. In de grote inloopkledingkast zaten motten en in de keuken en in de woonkamer hadden we dus muizen gehad.

Het woord muizen was nauwelijks gevallen of ons bezoek reageerde enthousiast. "Ja, schattig hè, er kwam er altijd eentje de kamer binnen, die was helemaal niet bang. Je kon hem zelfs iets voeren, zo tam was hij. We noemden hem Flip."
Ik heb ons verhaal maar niet verder verteld. Ze was anders misschien "geflipt." Nog gemompeld dat we hem al een tijdje niet meer gezien hadden. Daar was uiteindelijk geen woord van gelogen.
(wordt vervolgd)

7 juni 2004

Windmolens

De eerste 'moderne' windmolen zag ik ruim vijfentwintig jaar geleden op De Kleine Aarde in Boxtel. Van de opbrengst van dat in elkaar geknutselde apparaat brandde, als alles meezat, af en toe een buitenlamp. De constructie was simpel, een fietslampje in de deksel van een jampot gemonteerd en de jampot er als glazen bol omheen. Aan bezoekers aan het milieucentrum kon zo getoond worden dat wind energie oplevert. Sinds die tijd is er enorm veel veranderd, maar nog niet genoeg.

De opwekking van energie door wind heeft me altijd aangesproken, meer nog dan zonne-energie.  Misschien komt het omdat ik in Den Helder geboren ben en daar mijn jeugd doorbracht. Het leek er altijd en eeuwig te waaien. Als de weerberichten omgeroepen werden hoorde je bij harde wind of storm steevast dat Den Helder een punt of wat meer kreeg. Oh, wat haatte ik het als ik dat hele eind vlak langs de dijk naar school moest fietsen. Lange stukken staand trappen en alles op alles zetten om vooruit te komen en niet om te waaien.

Deze jeugdfrustratie en het inzicht dat er geweldige krachten (kunnen) spelen als het waait en stormt heb ik omgezet in iets positiefs. Zodra ik hoorde van windmolenverenigingen, waar je als particulier lid van kan worden, nam ik met een stel kennissen en vrienden het initiatief om in Den Haag iets dergelijks op te richten. Het leek me een prima idee geld bij elkaar te brengen voor een grote windmolen en de opgewekte energie zelf af te nemen. Aan ons enthousiasme heeft het niet gelegen, maar het duurde vele jaren voordat er eindelijk een molen stond, met de voor de Haag passende naam De Ooievaar.

Soms was er sprake van regelrechte tegenwerking, dan weer van ingewikkelde en tijdrovende hinderwetprocedures, administratieve rompslomp, locaties die toch niet geschikt bleken en alles wat je maar bedenken kunt. Mij duurde dat allemaal te lang en ik trok me terug uit het bestuur (Ik bleek wéér niet zo goed tegen veel tegenwind te kunnen), maar bleef wel gewoon lid. Inmiddels was er in Noord-Holland een organisatie (de Westfriese Windmolen Coöperatie) actief die al molens draaiend had. Ook daar sloot ik me bij aan. Nu hebben ze vijf molens met de namen: Duif, Eend, Adelaar, Buizerd en Condor.

Beide organisaties bestaan nog steeds, al heeft de Haagse Windmolenvereniging zich aangesloten bij de De Windvogel die nu in totaal vier molens in Zuid-Holland exploiteert. Windmolencoöperaties lenen geld van hun leden en financieren daar de aankoop en het onderhoud van de molens mee. De energieopbrengst wordt verkocht aan verschillende energiebedrijven en groepjes molenaars (allemaal op vrijwillige basis aan het werk) houden de molens draaiend.
In de beginjaren was lenen aan een windmolencoöperatie als geldbelegging behoorlijk lucratief. We kregen soms wel 7% rente. Nu is het wat lager, maar altijd nog 3 à 4%, dus helemaal niet zo gek.

Tijdens een weekje fietsen door Nederland zagen we een prachtige rij windmolens langs de kust van het IJsselmeer en in Duitsland, net over de grens schoot Rob dit plaatje van een oude molen en een stel nieuwe. Duurzame energie heeft de toekomst, al moeten er nog heel wat gevechten geleverd worden, vóór en niet tegen windmolens.