Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

Archief 2004, week 23

3 juni 2004

Verslavingszorg (5)
Even schrikken

Toen ik werkte in een kliniek voor drugsverslaafden kreeg ik vaak de opmerking dat het vast heel moeilijk en zwaar werk zou zijn.  Mijn antwoord daarop was dat het wel meeviel. In de kliniek waar ik werkte kwamen alleen mensen die al afgekickt waren en gemotiveerd om een pittig programma te volgen. Lastiger was soms de tegenwerking van partners.

Van de geliefde van een van de vrouwen die bij ons opgenomen was kregen we om de haverklap dreigbrieven en vervelende telefoontjes. De man zag het absoluut niet zitten dat zijn vriendin voor zo'n lange periode uit zijn leven verdween. Hij had jaren geleden ook een tijdje op de Essenlaan doorgebracht, maar was er niet in geslaagd het programma af te ronden. Omdat hij uit het programma verwijderd was, had hij een grote wrok tegen de leiding. En nu zat zijn vriendin uitgerekend bij ons. Dat accepteerde hij niet.

In de staf werd besproken dat we een gesprek met hem moesten organiseren. Normaal was ik de aangewezen persoon voor de contacten met de buitenwacht, maar nu werd besloten dat de arts er als 'sterke man' bij moest zijn. De man had uiteindelijk gedreigd de commune in de fik te steken en bommen te plaatsen. Ondanks de aanwezigheid van mijn collega was ik gespannen. Eerst wilden we met hem alleen praten, en afhankelijk van het verloop zou een tweede gesprek met zijn vriendin erbij plaatsvinden.

Op de afgesproken tijd belde hij aan. We lieten hem binnen, vroegen wat hij wilde drinken en deden zo relaxed mogelijk. Het gesprek verliep in eerste instantie beter dan we verwacht hadden. Tot het moment dat hij hoorde dat hij zijn vriendin nog niet zou kunnen spreken en eerst een urinetest moest ondergaan om er zeker van te zijn dat hij clean was. Hij vertelde dat hij al lange tijd niet meer gebruikte, maar dat zeggen er zo veel.

Op dat moment werd hij woest. "Vertrouwen jullie me soms niet?" schreeuwde hij, gevolgd door allerlei verwensingen en vloeken. Direct daarna stond hij op en beende naar zijn jas die vlak bij de deur aan de kapstok hing. Onder die jas bleek een dun linnen tasje te hangen dat we bij binnenkomst niet hadden gezien. Hij greep het tasje en we zagen in een fractie van een seconde dat er iets van metaal uitstak. Help, het lijkt wel de loop van een wapen; als dat maar goed afloopt, schoot het door me heen. Mijn collega, die opgesprongen was, zag blijkbaar hetzelfde en we keken elkaar aan. Ook hij was geschrokken. De man liet ondertussen zijn hand in het tasje verdwijnen en pakte het voorwerp.

Later hebben we het er nog vaak over gehad en hard om gelachen. Het was een fietspompje dat hij in de haast weg te komen al vast tevoorschijn haalde. Zijn fiets stond voor de deur en het pompje had hij waarschijnlijk tegen diefstal in het tasje gedaan, en zou buiten weer op de fiets geklemd worden. Toen dat duidelijk was hadden we ons zelf weer onder controle. Van onze paniek had hij blijkbaar weinig of niets gemerkt.
We wisten de man daarna tot bedaren te brengen en terug op zn stoel te krijgen en lieten nieuwe koffie aanrukken. Het gesprek en de gesprekken erna verliepen verder redelijk. Van dreigbrieven en ander hinderlijk gedrag was geen sprake meer.

31 mei 2004

Meeste stemmen gelden

Een leuk lesje in democratische besluitvorming leerde ik van een gebeurtenis die Rob overkwam op een camping in het Botlekgebied. De vraag was of Rob en drie van onze kinderen (Barbara, Michaël en Faber) daar nog langer zouden blijven of de dag erna met een bolderkar met tent en andere spullen erin verder zouden lopen.

Rob organiseerde wel vaker een loopvakantie met kinderen (een eerder verhaal op deze site gaat daar over). Deze keer vanaf ons huis, dwars door het Botlekgebied naar de Zeeuwse eilanden. Na een paar dagen waren ze op een camping vlak bij Brielle aangekomen waar de kinderen het direct naar hun zin hadden. Vooral omdat er een man was die activiteiten voor de aanwezige jonge campinggasten organiseerde. Op vaste tijden zag je hem als een soort rattenvanger van Hamelen met een hele sliert zingende en springende kinderen rondjes over de camping maken. De tekst was snel geleerd:  "Jeroen, Jeroen, 't  is feest bij de apen, linker rechter been, je hakken en je teen." Dat was alles, maar de kinderen konden er geen genoeg van krijgen.

De dag erna was als rustdag gepland. Die hele dag deden de kinderen spelletjes en af en toe kwam de hele stoet, het bekende deuntje zingend, voorbij. De volgende dag zou er weer gelopen worden, maar Rob voelde aan dat dit op tegenstand zou stuiten. Daarom belegde hij in de tent een 'vergadering'. De kinderen wilden alledrie liever blijven. Rob hield een betoog waarin hij duidelijk maakte daar niets voor te voelen. Hij had een minder geslaagde dag gehad; voor volwassenen was er weinig vertier. Bovendien rook het niet bepaald prettig, zo vlak bij de Botlek. De natuur en de lucht op de Zeeuwse eilanden leek hem een stuk aantrekkelijker.

Foto genomen door Franscisco van Jole op 13 km afstand van de Botlek, door een telescoop. Overgenomen van www.2525.com.

Vrij zeker dat de kinderen tot andere gedachten gekomen waren stelde hij voor om te stemmen met briefjes. Een L betekende lopen, een B blijven. "Niemand weet wat je invult, want de stemming is geheim. Het briefje goed dubbel vouwen en bij mij inleveren. Meeste stemmen gelden." De briefjes werden onder grote spanning op een voorleesboek dat als tafeltje diende opengevouwen en gelezen. Rob was opgelucht. De uitslag was drie keer L en één keer B. Het werd dus lopen.

Toch ging het anders. Barbara, die recht tegenover Rob zat en als enige een B had ingevuld, pakte het boek op, gaf Rob er een flinke klap mee op zijn kop en schreeuwde uit: "IK WIL BLIJVEN!". Consternatie, want Barbara was bijna altijd lief en meegaand. De beide jongens waren op slag van mening veranderd en riepen dat ook zij wilden blijven, maar dat niet hadden durven invullen. En Rob? Die legde zich bij de situatie neer tot grote vreugde van zijn reisgenoten. Die avond in bed dacht hij nog lang na over democratie, stemmermanipulatie en stemmingen.

De dag daarna bleek overigens dat, hoe de uitslag van de stemming ook was uitgevallen, er überhaupt niet gelopen kon worden, omdat Faber ziek werd en koortsig vanwege een lichte zonnesteek. Dat weerhield hem er -  na een kort ziekbed - en de anderen overigens niet van de halve dag zingend de camping rond te huppelen.