Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

Nieuw adres voor Weblog (10 november 2010)
Met ingang van 8-11-2010 is het nieuwe adres van mijn weblog:
hannekevanveen.wordpress.com.

Water met ... een heel vies smaakje (16 juni 2010)
De Voedselbank Haaglanden maakt, op enkele dagen van de week, gebruik van een flink aantal vrijwilligers. Op dinsdag en woensdag worden de binnengekomen etenswaren door hen uitgezocht, zo nodig in kleine porties verdeeld en verpakt. Meestal zijn dat groenten en brood. Op donderdagen vullen ze kratten en tassen voor vervoer naar de uitdeelpunten in Den Haag en randgemeenten. Ik hoor bij de donderdaggroep. Daarnaast zijn er nog meer mensen actief als chauffeurs, begeleiders, schoonmakers en bestuursleden.

Het komt een enkele keer voor dat we, behalve etenswaren, iets anders meegegeven. Een argument daarvoor kan zijn dat er die week weinig aanbod is, en dat je er altijd iemand anders blij mee kunt maken als je het zelf niet kunt gebruiken. Discussie ontstaat wel eens over het meegeven van dierenvoedsel, babyvoedsel of geneesmiddelen. Zo kregen we een keer kleine pakjes binnen met een soort donkerbruine tabletten die de stoelgang bevorderen en tevens geschikt waren om af te vallen. Weliswaar samengesteld uit zemelen en geconcentreerde vruchtenpulp van o.a. vijgen, maar toch...

Dat kan nogal cynisch overkomen bij de mensen die niet genoeg te eten hebben en eerder moeten aansterken en aankomen in plaats van gewicht verliezen. Ook hier gaf het de doorslag dat men zoiets wellicht ooit een keertje goed kan gebruiken, maar ook kan weggeven aan een dikke buurvrouw of vriendin. Voorzover bekend zijn er geen klachten geweest.
Met soortgelijke argumenten werden vitaminepillen en hoestdrank meegegeven, in de hoop dat de bijsluiters goed gelezen zouden worden. En kinderen niet denken dat het om snoepjes of limonade gaat.

En wat katten- of hondenvoer betreft: dat mag in niet schadelijk zijn bij eventuele menselijke consumptie. Op diverse plekken in het land zijn trouwens, uit de Voedselbank, soortgelijke initiatieven voortgekomen voor huisdieren. Want als het baasje of bazinnetje geen geld meer heeft om eten voor zichzelf en huisgenoten te kopen dan zal het huisdier ook tekort kunnen komen.

Tot slot nog een product waar we als verstrekkers van voedselpakketten eens goed over na moeten denken. Dat zijn flessen met water. De eerste keer dat ik die binnengebrachte pallets vol met plastic flessen zag, vond ik het ook raar, maar ik ging overstag bij het idee dat er genoeg mensen zijn die graag water uit flesjes drinken. Tot het moment dat mijn zus een keer inviel op donderdag en meehielp met het vullen van de kratten. Zij vond het ronduit absurd om zoiets als een fles water mee te geven. Al ben je nog zo arm, water heeft iedereen en het komt gewoon uit de kraan. Wat heb je daar nou aan? Die mensen moeten daar ook nog mee lopen sjouwen straks. Daar zullen ze blij mee zijn, maar niet heus.

Ik ging in de verdediging en antwoordde dat je steeds meer mensen ziet rondlopen met een flesje water bij zich en dat je het een ander toch ook een keer moet gunnen. Dat het in ieder geval handig was om zon flesje te hebben, want dan kan je het later steeds bijvullen met kraanwater en kon je toch meedoen met de rest. Dus voor kinderen en tieners om mee te nemen naar het strand of zo.
Mijn zus keek me ongelovig aan. Meen je dat nou, je leert mensen zo om mee te doen met die gekte. Onderzoek heeft allang uitgewezen dat de kwaliteit van dat zogenaamde bronwater soms zelfs slechter is dan gewoon kraanwater. En je betaalt je blauw aan die modegril. Ik moest haar natuurlijk gelijk geven. Zelf koop ik nooit water in flesjes, alleen in een uiterste noodsituatie is het denkbaar, als er niets anders voorradig is en er sprake is van grote dorst. Of in een restaurant als ze weigeren een glas kraanwater te serveren. Toch zal ik als vrijwilliger bij de Voedselbank het uitdelen van flessen water niet opzettelijk saboteren, maar volstaan met de aanbeveling het volgende filmpje eens goed te bekijken.
KLIK HIER

Sparen voor later en nu! is uit! (14 juni 2010)
Samen met Rob schreef ik een boek over sparen, ook online (zonder verzendkosten) te bestellen via www.vanspaarbankveranderen.nl.

Bezoek aan de Vrouwenschool in Nepal (28 april 2010)
In januari 2009 vertrokken Rob en ik naar Nepal om een bezoek te brengen aan een school voor analfabete vrouwen die gebouwd werd met geld dat wij de Stichting Tamsarya ter beschikking hadden gesteld. Eerst waren we helemaal niet van plan daar ooit te gaan kijken, maar toen we hoorden dat Robs zus Manja en man Paul een grote reis planden naar India en Nepal, besloten we ons in Nepal bij hen aan te sluiten en een week samen op te trekken.

Wij kwamen als eersten aan op het vliegveld van Kathmandu, Manja en Paul landden na een paar uur. Die wachttijd gebruikten we om op en rond het vliegveld rond te kijken en direct viel op hoe vies en armoedig alles er uit zag. Toch was wat we daar zagen heilig in vergelijking met wat we later zagen toen we met zn vieren per taxi de stad binnenreden. Het leek wel een oorlogsgebied met open gaten tussen de huizen met puin of andere troep. Overal groepjes mensen, bedelaars, en nog meer vuilnis, en dan die ronduit smerige lucht die door de raampjes naar binnen woei. Tot onze verbazing was de reactie van Manja en Paul heel anders dan de onze. Zij vonden het redelijk netjes en goed georganiseerd overkomen. De uitleg kwam snel: zij kwamen rechtstreeks uit India waar het allemaal nog veel erger was…

Van tevoren hadden we een hotel gereserveerd dat ongeveer een kwart eeuw geleden door een Nederlander was begonnen. Het enige dat je daar nu overigens nog van merkte was dat je er bitterballen kon bestellen voor bij de borrel. Dat deden we een keer, al smaakten ze anders: bitterballen met curry-smaak.
Het weer was steeds zonnig en heel aangenaam voor ons, maar voor de Nepalezen was het winter. Daarom kwam er elke dag een bediende langs de kamers met warme kruiken voor in de bedden. Ook keken we vreemd op van de zaklantaarns op de nachtkastjes, om s nachts te gebruiken als het licht het niet deed. Want 24 uur per dag elektriciteit, zoals bij ons heel gewoon is, komt in Nepal nauwelijks voor, vaak is er uren geen stroom, en overal hoor je dan ook het geraas van diesel-agregaten, met bijbehorende roetwolken.

Met Trees van Rijsewijk van Tamsarya hadden we afgesproken een paar dagen door te brengen bij het weeshuis waar zij ongeveer 20 jaar geleden mee begonnen is. Van daaruit zouden we dan de in aanbouw zijnde school voor vrouwen bezoeken. Voor de reis vanuit Kathmandu van ruim 200 km was een hele dag uitgetrokken, met een gehuurd busje met chauffeur. Zon rit vergeet je niet snel, want de weg was hobbelig en heel slecht en liep voor een groot deel langs een rivier die we ergens in de diepte zagen liggen. Erg griezelig. We herkenden van alles van films en documentaires over ontwikkelingslanden; overstekende geiten en koeien, keihard toeterende beschilderde vrachtwagens, het ontbreken van verkeersregels, stof, stank, en uiteindelijk ook autopech, vanwege een vastgelopen achteras.

Toch kwamen we aan (later dan gepland) op de bestemming aan, waar we op een ontroerende manier werden ontvangen door dansende en zingende kinderen van het weeshuis. De dagen erna zagen we ze vrolijk spelen op het grote schoolplein en we mochten ook kijken in de sobere klas- en slaaplokalen.

Alle maaltijden bestonden uit hetzelfde eenvoudige, maar smakelijke eten (dahl bath: rijst, linzen, wat groenten en soms een klein broodje). Het werd door een paar vrouwen bereid in de meest primitieve keuken die ik ooit gezien heb, in grote metalen ketels op houtvuur. En dat voor een paar honderd monden, alle kinderen, de leraren, het personeel en de gasten. Wij aten in een donker eetzaaltje, de kinderen op een veldje achter de school, allemaal gehurkt en met hun handen etend van een aluminium. Zodra het op was sloten ze weer achter in de rij aan voor een volgende portie.
Daarna deden ze bij de waterpomp hun eigen afwas. Op zaterdag wasten ze daar ook zelf hun kleren. Na schooltijd verzorgden ze de groentetuinen, werkten in de bakkerij of bij de steenfabriek.

De tweede dag van ons verblijf was het bezoek aan de vrouwenschool gepland. Het werd ons terloops meegedeeld en we gingen er niets vermoedend naar toe in onze vakantieplunje. Bij aankomst werden we verwelkomd door een grote groep vrouwen. Dat ging op een ons heel vreemde manier, en zonder te vragen of we dat wel leuk vonden. De vrouwen drapeerden bloemslingers om onze nekken en smeerden ons zonder pardon in met rode kleurstof (tika). Om ons te eren, maar we zagen er - naar onze begrippen - bespottelijk uit, als slecht geverfde oorlogzuchtige indianen. In Nepal is dat allemaal heel gewoon, het is een religieus teken en weigeren kan niet. Nog dagenlang zagen we rood, ondanks diverse hardhandige wasbeurten. De vrouwen zagen er prachtig uit met hun lange sarongs en kettingen, en wij voelden ons wat ongemakkelijk in onze vakantiebroeken en truien, die weinig feestelijks hadden.

We bleven een aantal uren op de bouwplaats en hebben ook de twee jonge enthousiaste uit Nederland afkomstige architecten ontmoet die al langere tijd in Nepal waren. Zij hadden niet alleen het ontwerp gemaakt, maar hielpen ook mee met de uitvoering en hielden toezicht op het hele gebeuren. Naast een aantal betaalde krachten droegen ook de vrouwen voor wie de school bestemd is letterlijk en figuurlijk hun steentje bij door vrijwillig mee te werken gedurende een of meer dagdelen per week. Dat helpen bestond uit het scheppen en zeven van zand en stenen aandragen voor het metselwerk. We kregen een goede indruk van het geheel en luisterden naar diverse speeches die vertaald werden in het Engels. De oudste vrouw, die heel trots was om nu toch nog naar school te kunnen gaan. Ze was over de zeventig en zij pakte telkens onze handen vast en maakte duidelijk hoe blij en trots ze was met onze aanwezigheid.

De school is bestemd voor een grote regio voor vrouwen die niet of nauwelijks in de gelegenheid zijn geweest om naar school te gaan. Je zou het een soort moedermavo kunnen noemen, al gaat het hier om het leren spellen, lezen en schrijven en niet om vervolgonderwijs zoals in Nederland. De leraressen zijn allemaal Nepalese en een aantal van hen heeft zelf op hun beurt nog niet zolang geleden leren lezen en schrijven. Men hoopt met de school duizenden vrouwen per jaar te kunnen bereiken. Daarnaast heeft de school een voorbeeldfunctie voor het land en de officiële opening - in het najaar van 2010 - zal waarschijnlijk door de Minister-president worden verricht.