Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

Archief 2006, week 1

4 januari 2006

Juffrouw Snoek

Naar de openbare kleuterschool bij ons aan het eind van de straat was het vijf à tien minuten lopen voor een klein kind met korte beentjes. Veel verkeer was er niet en het kwam voor dat ik alleen mocht of moest gaan. Op een dag was ik keurig op tijd van huis vertrokken, maar pas lang nadat de schoolbel had geklonken aangekomen, zonder briefje of nadere uitleg.

Juffrouw Snoek vond het nogal vreemd en had mijn ouders hiervan na schooltijd op de hoogte gesteld. Mijn moeder begreep het ook niet en ondervroeg me. Waarom kwam je te laat op school? Ben je misschien verkeerd gelopen, of een vriendinnetje gaan ophalen? Op alle vragen kwam een ontkennend antwoord. Je mag het rustig zeggen, ik zal niet boos zijn. Na nog wat aandringen kwam eindelijk het antwoord: U weet toch wel van Daantje? Dat heb ik ook gedaan. We kenden vroeger een liedje dat begon met de zinnen: Daantje zou naar school toe gaan, maar hij bleef wel uren staan, hier te kijken, daar te turen… En dat had ik in praktijk gebracht.

Naar die kleuterschool ging ik overigens niet zo graag. Het kwam wel eens voor dat een kind eerder naar de wc moest dan in de daarvoor bestemde plaspauze en het in zijn of haar broek deed. Of het ongeluk voltrok zich staand in de lange rij, wachtend op je beurt. Mij is dat een paar keer overkomen en Juffrouw Snoek strafte mij heel origineel door voor de klas mijn rokje omhoog te houden en me een paar harde kletsen op mijn natte broek te geven. Daarmee maakte ze zich niet populair, integendeel. Ik was echt bang van haar. Ook als ze weer eens een eng sprookje vertelde waar ik om moest huilen, was ik bang om dat te laten merken. Want ze zou eens boos kunnen worden of me uitlachen.

Blijkbaar zat ik anders in elkaar dan de kinderen. Was ik zon overgevoelig typetje met veel fantasie en een groot inlevingsvermogen? Als bijvoorbeeld die lieve dappere Roodkapje met haar mandje boodschappen voor de zieke grootmoeder, door die gemene engerd van een wolf werd opgegeten, zag ik het tot in de kleinste details voor me en voelde zelf die tanden in me bijten. En ik dacht ook aan het verdriet van de moeder van Roodkapje. Kortom de tranen waren niet te bedwingen. Hoe ik ook mijn best deed, ze biggelden over mijn wangen op de schoolbank. Snel probeerde ik ze met mijn mouw weg te vegen, maar de juffrouw had het al gezien en wilde weten wat er aan de hand was. Om me er uit te redden zei ik dat ik opeens heel zere ogen had.

Maar ik nam wraak, en ik niet alleen. In de zandbak, of verstopt onder een bank in het plantsoentje zongen we in koor, goed om ons heen kijkend of niemand ons zag of hoorde, telkens opnieuw: Juffrouw Snoek, paling in haar broek.