Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

Archief 2004, week 19

5 mei 2004

Verslavingszorg (2) (lees eerst deel 1 in het dossier Verlavingszorg)
Vluchten kan niet meer

Nadat ik die tweede dag op een onchristelijk uur ruw gewekt was, mocht ik alleen even plassen. Zonder me te wassen en zonder ontbijt moest ik samen met de andere vrouwen van de slaapzaal in looppas naar een grote ruimte helemaal beneden in het gebouw. In sporttenue!

Naast een deur zag ik een hele berg schoenen en ik voegde de mijne erbij. Binnen, in een grote gymzaal, werd me een blinddoek uitgereikt, die ik direct om moest doen. Daar stond ik dan, nauwelijks wakker, met ijskoude voeten op een harde vloer, tussen ongeveer vijfentwintig mensen die ik niet zag, maar wel kon horen en… ruiken.  Ik had geen flauw idee wat me te wachten stond bij dit programmaonderdeel dat 'dynamische meditatie' heette.

Er werd een bandje aangezet en ik hoorde overal om me heen een geweldig gehijg en gesnuif. Omdat ik nieuw was kreeg ik dwars door de muziek heen persoonlijke instructies in mijn oren getoeterd: RECHTOP STAAN. ARMEN MET JE ELLEBOGEN NAAR ACHTEREN EN NET ALS BIJ GYMNATIEK RITMISCH BEWEGEN! Z0 HARD MOGELIJK DOOR JE NEUS IN EN UITADEMEN! HOOFD MEE BEWEGEN! HUP! HUP! NIET ZO KINDERACHTIG!

De bedoeling ontging me volkomen, en het voelde ontzettend onplezierig. Van dat ademen werd ik zo duizelig dat ik bang was flauw te vallen. Even bijkomen was er niet bij. Onmiddellijk schreeuwde de onbekende stem weer in mijn oor: DOORGAAN, ACTIE, DIT LIJKT NERGENS OP, SLAPPE HAP! Oei, ze hielden me dus continu in de gaten.

Na dit onderdeel kwamen er nog vier, telkens van tien à vijftien minuten, in totaal een klein uur. Onderling sterk verschillend, maar allemaal even erg. Ik voelde me volkomen voor gek staan en wist niet wie van mijn toekomstige collega's konden zien hoe ik als stijve hark opviel tussen al die jonkies. Dit kan niet gezond zijn; hoe overleef ik dit, dacht ik.

Het allerergste was het onderdeel dat 'freeze' heette. Dat kwam vlak achter een stuk waarbij je helemaal uit je dak moest gaan: heftig bewegen en je gevoelens uiten (schreeuwen, lachen, huilen, vloeken, als het maar lawaai maakte), gevolgd door keihard met de armen in de lucht op een neer springen en uit volle borst HOE, HOE, HOE roepen. Voor een niet meer piepjonge Haagse dame vrij ongebruikelijke bezigheden. En onder andere bedoeld om mijn... sexcentrum te activeren. Eerst was het alsof ik in de hel was aangekomen waar iedereen werd gemarteld, daarna alsof ik een tussen de gorillas (tijdens de bronstijd) in het oerwoud zat.

Maar bij het woord 'freeze' moest je plotseling volkomen stil staan, zoals vroeger op een verjaardag bij het wassenbeeldenspel. In de houding die je op dat moment toevallig had. En je mond houden. Dat lijkt een verademing na die heksenketel, maar het was veel erger. Ik stond in een onmogelijke houding, had overal spierpijn en uitgerekend juist nu kreeg IK behoefte te bewegen, te gillen en te huilen, terwijl dat in het vorige stuk van geen kant lukte. Wat voelde ik me ziek, misselijk en uitgeput. Intussen begon het ook nog op mijn lichaam te lekken. De ruimte was door alle vrijkomende energie van een ijshok veranderd in een broeikas en het gezamenlijke zweet kwam in dikke druppels van het plafond naar beneden zetten. Jasses!

Tot slot het onderdeel 'celebration'. Oh ironie! Nog een heel kwartier verplicht dankbaar zijn voor alles wat we hadden mogen meemaken. En dat moest geuit worden door (nog steeds geblinddoekt) te dansen en te zingen. Als een opwindpop waar de batterij bijna van leeggelopen was stond ik daar een beetje raar te bewegen en van zingen kwam al helemaal niets terecht. Welk stelletje sadisten had dit kunnen bedenken?

Na afloop lekker douchen. Ja, vergeet het maar. Ik was niet gehaaid en snel genoeg. De tijd die er voor stond was voorbij toen ik aan de beurt was, en het warme water was trouwens ook al op. Dus snel een beetje wassen bij de kraan, dat afschuwelijke gele pak weer aan en naar de ontbijtzaal. Daar kregen we van de staf te horen dat de dynamische meditatie om therapeutische redenen ZEVEN dagen achter elkaar gehouden zou worden en niet zoals anders alleen op de maandag. Was ik even blij!
Mijn teleurstelling en woede mocht ik direct na dit bericht afreageren in de 'wasteil', maar daarover de volgende keer.

P.S. De dynamische meditatie is een therapeutisch middel dat ontwikkeld is in de ashram van Baghwan. Een flink aantal medewerkers van de Therapeutische Gemeenschap was aanhanger van deze goeroe. Het oranje kledingtijdperk was weliswaar zo goed als achter de rug, maar men droeg nog wel vreemde namen en sommigen ook kettingen met de afbeelding van hun meester.
(wordt vervolgd)

Deze cartoon is overgenomen van www.otoons.com, de moeite van een bezoek waard.

3 mei 2004

Vietnam (7)
Brug over de Perfume River

Een van de mooiste steden van Vietnam is Hué, de oude keizerstad met - naast het aantrekkelijke moderne gedeelte - prachtige paleizen, tempels, en  begraafplaatsen. Toch is de ervaring die ons het sterkst is bijgebleven een avondlijke rit over een brug over de Perfume River.

Toen het net donker was geworden reden we met cyclos vanaf het hotel in het oude gedeelte van de stad naar het moderne aan de overkant van de rivier. Dat is al een belevenis op zich, door die wirwar van straten en de enorme verkeersdrukte van brommers en fietsen. De Trang Tien brug over de brede Perfume River hadden we overdag al gezien. De gids had ons verteld dat het ontwerp ervan gemaakt was door ir Eiffel, in de tijd dat de Fransen de scepter zwaaiden in Vietnam. Het is een oude brug met 6 bogen, zon beetje in de stijl van de Eiffeltoren. Hij is vrij smal en er gaan alleen brommers en fietsers overheen.

Hoe die brug er die avond uit zag was werkelijk verrassend. Hij baadde in een zee van licht in de meest schreeuwerige kleuren die je ooit gezien hebt. En terwijl we er langzaam overheen reden, veranderden die kleuren, vloeiden in elkaar over. Heel bijzonder, het gaf een vrolijke, speelse sfeer.
Later zaten we in het restaurant en konden zien dat het licht inderdaad steeds weer veranderde, maar vooral die felle onwerkelijke kleuren waren bijzonder.

Was het mooi? Nee, mooi kan je zoiets niet noemen, maar toch heel indrukwekkend. Later hoorden wat meer over die verlichting, dat het een vrij recente schenking van de Franse staat was. We denken dat die Franse kunstenaars (die zich ongetwijfeld goed hebben geöriënteerd op de Vietnamese samenleving), niet zomaar voor die kleuren en speelse manier van verlichten hebben gekozen. Het sluit precies aan bij de algemene indruk die je krijgt van alles wat momenteel gebouwd wordt. De grote gebouwen, kantoren en zo, lijken op wat we hier in het Westen ook bouwen, maar alle huizen die de mensen zelf bouwen zijn ook kleurig, op het schreeuwerige af, en in allerlei stijlen door elkaar. Je ziet het ook in de moderne kleding, niet te geloven wat een kleurencombinaties daarin mogelijk blijken. Rood naast oranje, geel, paars en groen bijvoorbeeld.
Die oude Franse brug sluit daar met zijn verlichting naadloos op aan.